ডেইজী অনুৰঞ্জনা‎

পুৰণি বগা চোলাটো

(কবিঃ ‎ডেইজী অনুৰঞ্জনা‎) পুৰণি বগা চোলাটো
মোৰ আলনাখনত এতিয়া নাথাকে !

এসোপা কজলা দাগেৰে
সি এতিয়া মাথো বিচাৰি ফুৰে
পিৰিক-পাৰাক চকুৰ বাট...
ৰ' লাগি চাব পৰাকৈ
আগৰ ভমকা ফুলীয়া চাৱনিটো
এতিয়া আৰু তাৰ গাত নাই
নতুনৰ চিক্-চিকিয়া গোন্ধটোও হেৰাল

মাজে মাজে সেমেকা চকুৰে
সি মোৰ হাত দুখনিলৈ চায়
পুৰণি দিনবোৰত
মোৰ হাতত হাত থৈ
বুকুত বুকু থৈ
মোতেই সি ধাৰণ কৰিছিল নিজক

মোৰ কাণাইৰ বাবে
সিয়ে আছিল
তাৰ চাৱনিৰ প্ৰথম স্পৰ্শ

হেমন্তৰ সন্ধিয়া
কি জানো মায়া লগা ৰং সানিছিল
মোৰ গাত !
কানাইৰ বুকু যে আজিও ইচাট্ বিচাট...

লাহে লাহে ফিচিকি আহিল তাৰ শৰীৰ
ক'বকে নোৱাৰিলো
অকণমানি সুৰুঙা এটিৰে
কেনেকৈ যে বাঢ়ি আহিল
বুকুৰ ঘাঁ ডোখৰ !
ছিগি থাকিল
ভমকা ফুলৰ এফাল...

কানাইকনো কি সতে কওঁ
তাৰ প্ৰিয় ফুটুকী শুকুলা হাঁহিটো যে
আৰু নাই ...

মৰি অহা দেহটো লৈ
সি এতিয়া চোতালৰ চুক এটাতে
বহি থাকে
গাত বোকা-পানী আৰু গোবৰৰ গোন্ধ !
আইৰ ঘিলাচকলীয়া হাতৰ মুঠিৰে
পুৱা গধুলি নিতৌ চাফা কৰে
চাকি জ্বলোৱা পৰৰ অশুচি শৰীৰ !

(বিঃদ্ৰ-আলনাখনৰ সি থকা ঠাইত এতিয়া মিহি ফুলৰ দীঘল চোলাটো আহি বহিছে, নতুনৰ কি যে চিক্-চিকিয়া গোন্ধ ভমকা ফুলৰ আলফুল নাচোন । )