নক্ষত্রৰ গুঞ্জন
শীতৰ এটা সন্ধ্যা,কবি বহি আছে অকলশৰে
বাহিৰত গুড়ি গুড়িকৈ সৰিছে
সেমেকা জোনাক
ভিতৰত গলিছে হৃদয়
এনে এটা দিনতে তেওঁ একুৰা জুই ধৰিছিল
জুইত জাপি দিছিল তেওঁৰ পুৰণি কোটটো
যিটোৱে তেওঁৰ শৰীৰ তপতাব পৰা নাছিল
আৰু ছিগি পৰা বুটাম কেইটাত
উলমি আছিল প্রতাৰণাৰ
দুটোপাল মিছা অভিমান
তাৰ পিছত
দিনৰ পাছত দিন
তেওঁ খোজ কাঢ়িছে অকলশৰে
দুই ধাৰৰ তৰোৱালৰ ওপৰেৰে
তুমৰলি সেই পথছোৱাত
তেওঁৰ বিশ্বস্ত সংগী আছিল
কলিজাৰ তেজেৰে শান দিয়া কলমটো
সেই কলমেৰে তেওঁ অহৰহ লিখি গৈছে
সেই হৃদয়বোৰৰ কথা
য'ত কান পাতিলেই শুনা যায়
শীতৰ কঠোৰতাৰ দৰে
প্রতাৰণাৰ শত আঁচোৰেও
বিদীৰ্ণ কৰিব নোৱাৰা প্রত্যয়ৰ গুন গুন গান !
বিস্মৃতিৰ সীমনা পাৰ হৈ উৰে সেই উদাত্ত মন
ডেউকাৰ ধপধপনিত নক্ষত্রৰ মৃদু গুঞ্জন !
No comments:
Post a Comment