ৰাজীৱ বৰদলৈ

তোৰ বুকুৰ কাঁচিয়লি ৰ’দত

কবিঃ ৰাজীৱ বৰদলৈ (৯৪০১৬৮৩১৬২) আই, তোৰ বুকুৰ কাঁচিয়লি ৰ’দৰ তাপেৰে
বুকুত উম লৈ আছিলোঁ
বুঢ়া-বুঢ়ী আৰু শিয়ালৰ সাধু শুনিছিলোঁ
সন্ধিয়া তোৰ স’তে একেলগে বহি
গোঁসাইঘৰত প্ৰাৰ্থনা গাইছিলো
মানুহ হোৱাৰ আদিপাঠ শিকিছিলোঁ ।
দেউতাই বাট দেখুৱাই
গুছি যোৱাৰ পিছত তোৰ দুচকুৰ পোহৰেৰে
কত যোজন বাট আগুৱাই আহিলোঁ
আন্ধাৰ যে ইমান গভীৰ নাজানিছিলোঁ, আই ।
দেউতাৰ বুকুৰ মৰম হেৰুওৱা দিনা
হিয়া ঢাকুৰি কান্দিছিলোঁ
কোলাত বহুৱাই জীৱনৰ নেওতা পঢ়াবলৈ
উভতি নাহিল কোনোদিনে, দেউতা ।
মুখৰ হাঁহিটো থৰ হৈ গ’ল যে আই
তোৰ কোলাত বহি আছোঁ, এবাৰ মাতচোন আই
বুকুৰে সাবটি ধৰিছোঁ
দুচকুৰে মোলৈ এবাৰ চা চোন আই
আই ! আই ! আই !
মানুহ বৰ স্বাৰ্থপৰ অ’ আই,
ভোকৰ ভাত, মৰমৰ মাতষাৰ পাবৰ বাবে
কোলাত বহি বহি
তোৰ বুকুৰ দুখবোৰ, মনৰ শোকবোৰৰ কথা
জীৱনত এদিনো নাভাবিলোঁ, আই ।
কাতৰত চিঞৰিলে আজি দৌৰি নাহে পিতাই
আই, আই বুলি
ইমানকৈ মাতিছো, তোৰো সাৰসিকতি নাই !
আশীৰ্বাদ কৰিবি পিতাই !
আশীৰ্বাদ কৰিবি আই !
মনত পৰিলে সিপাৰৰ পৰা মাতিবি নে আই
বুকুখন শিল হৈ পৰিছে পিতাই !
ঘৰখন বৰ আচহুৱা হৈ পৰিছে
কাষলৈ যাবলৈ বৰ মন গৈছে, আই ! পিতাই !