দুষ্ট দিন বোৰৰ পমখেদি
এবুকু আবেশত নষ্টালজিয়াৰ চাকনৈয়াৰে
যিদিনা দুষ্ট দিনবোৰে আমনি কৰে
সিদিনা মই হেৰাই যাও সোৱৰণিৰ বুকুত ।
ভালপোৱা ভাললগা ইত্যাদি ইত্যাদি
আৰু অনাদিৰ উমাল পৰশত
নকৈ জাগি উঠা মোৰ মনত
উলাহেৰে আকৌ মই মেৰিয়াই লও
ভালপোৱাৰ এখনি এৰিয়া চাদৰ ।
এনেদৰে...!
এনেদৰেই
বুকুৰ কেঁচা ঘাঁ টুকুৰা নুশুকাওতেই
আকৌ আকি লও এখনি প্ৰেমৰ চবি
প্ৰহেলিকাৰ ৰুদ্ধ চন্দ্ৰমাৰে ।
যিদিনা দুষ্ট দিনবোৰে আমনি কৰে
হালধীয়া বেলিটোয়ে আকৌ ঠন ধৰি উঠে
উলাহতে মই আকৌ ৰিঙিয়াও
উলাহতে মই সুখৰ গীত গাও
বুকুত লহপাহকৈ ফুলিউঠা গোলাপৰ কলিটিত
মই প্ৰেমৰ সুবাস চতিয়াও । মই সপোন দেখো
মন্দিৰৰ শঙ্খ ধ্বনি আয়তিৰ মুখত বিয়ানাম আৰু
মুকলি পথাৰত মই তাইৰ সতে
হাতে হাত ধৰি বিহু নাচিছো
আৰু এনেদৰে মই হেৰাই যাও
ডুবযোৱা বেলিটিৰ সৈতে
মই আকৌ হেৰাই যাও প্ৰহেলিকাৰ বুকুত ।
এই যে দুষ্ট দিনবোৰ
ই বুকুৰ এটি এটি আছোঁৰ আছিল !
বাস্তৱৰ সন্ধানত এটি চিনাকি উশাহ বিচাৰি
নিজকে খুন্দিয়াই চাঁও মই জীয়াই আছোনে ?
বুকুৰ ৰঙিন ভালপোৱা বোৰত চুই পাওঁ
অহৰহ বৈ থকা এখনি তেজৰ নিজৰা
আৰু মই সাৰ পাও ।
এই যে দুষ্ট দিনবোৰ
ই কেতিয়াবা কন্দুৱাই, কেতিয়াবা হহুৱাই
কেতিয়াবা আকৌ লৈ যায় প্ৰহেলিকাৰ বুকুলৈ
মাথো দি যায় বুকুত এটি বিষ
ভালপোৱাৰ সীমনাৰে !
No comments:
Post a Comment