এটা বিষাদৰ কবিতা
ছোৱালীজনী যিদিনা নদী হৈ গল
তাৰ আগদিনা তাই মোৰ চোতালত
ফুল হৈ ফুলিছিল
উছৱ হৈ নাচিছিল
বতাহত গছবোৰে গছবোৰত পাতবোৰে
আৰু পাতবোৰৰ মাজে মাজে
হিয়াৰ উলাহবোৰেও হালিছিল নাচিছিল
সেই নাচোনমতী ছোৱালীজনীৰ লগে লগে
ছোৱালীজনীয়ে এদিনহেনো এটা সপোন দেখিছিল :
তাই এজনী কপৌ চৰাই
তাই নীল আকাশত বাগি মাৰি
উৰি ফুৰিছিল
তাইক খেদি গৈছিল কেইবাপাহো
শুকুলা ডাৱৰে
চৰাই হব খোজা ছোৱালীজনী এদিন
ফুল হৈ ফুলিছিল
উছৱ হৈ নাচিছিল
আনকি
মোৰ কবিতাৰ শব্দবোৰে তাইক এদিন
কইনাও সাজি দিব খুজিছিল
কিন্তু তাৰ আগেয়েই তাই
.........................................
নদী হৈ কৰবালৈ গুচি গলগৈ
সেই দুখতেই এই কবিতাটোও এটা
বিষাদৰ কবিতা হৈ পৰিল |
No comments:
Post a Comment