পুৰণা চোলাবোৰ
পুৰণা চোলাবোৰ দেখিলে সময়বোৰ উজাই আহিব খোজে
উজাই আহিব খোজে বহু গাপমৰা সোঁৱৰণি
এই চোলাবোৰ যে সৰাপাতৰ নিচিনাই
মনে মনে জাপি ৰাখে উঁৱলি যোৱা সময়ৰ পাণ্ডলিপি
এই যে সাৱতি লৈছিল সি
মই গম নোপোৱাকৈ মোৰ বাৰ যোৰা কামিহাঁড়
বতাহ ঢাকি লুকুৱাই ৰাখিছিল মোৰ উশাহ
নতুনৰ পৰা পুৰণি হোৱাৰ বেদনা সাঁচি
লিপিত খাই আছিল মোৰ গাত
আশা ৰুবৰ বাবে
সপোন সিঁচাৰ বাবে
মোৰ হিয়াৰ এশটা বানপানী টুকি
মোৰ তেজৰ হাজাৰটা উম সহি
সাৰে আছিল যি অহোৰাত্ৰি,
সেই পুৰণিচোলাবোৰ যেতিয়া দেখো
অনামী দুখ এমুঠিয়ে বাহৰ পাতেহি মোৰ চোতালত
গুটিধান খোৱা বালিমাহিৰ দৰে
ফিচিকি যোৱা গাঁঠিবোৰৰ মাজত বাৰে বাৰে অনুভৱ কৰো
বিষাদ নৈৰ কেঁকনি
সেই যে আজি পূৰণি চোলাবোৰে বিচাৰিও সাৱতি ৰাখিব নোৱাৰে মোৰ বাঢ়ি যোৱা শৰীৰ
নতুন আৰু দামী চোলাবোৰৰ জিকমিকনিত হেৰাই যায় পুৰণি চোলাবোৰৰ দিন
আলনাৰ এচুকত নতুবা কোনোবা পুৰণি ফটোত কেনেবাকৈ সাৰে ৰয়
ধুলি আৰু এলান্ধু বোৰৰ লগত
মোৰ কথা ভাৱি
কঢ়িয়াই কঢ়িয়াই বাদুলীপৰা নিশাৰ নিমাত উচুপনি
পুৰণা চোলাবোৰ দেখিলে নৈ এখন উজাই আহে চকুলৈ
মোৰ দুৰ্ভিক্ষৰ দিনত এদিন যি মোৰ সহচৰ আছিল
মোৰ ভোকাতুৰ পেটৰ যি ছাঁ আছিল
সেই চোলাবোৰৰ কাষত আজি যেন মই এক ক্ষমাহীন অপৰাধী
দুখৰ কবিতাৰে সুখৰ ৰাতিবোৰ যেনেকৈ জীপালহৈ থাকে
মইও সেই পুৰণি চোলাবোৰলৈ চাই এটাই মাথো চিন্তা পিন্ধি লও আজি যে
দুখত থকা বাবেই মই সুখী
কিয়নো সেই মজিয়া মোচা পুৰণা চোলাবোৰে জানে
মই দুখতহে অতীতলৈ ঢাপলি মেলো।